donderdag, juni 19, 2008

dromen (bis)

Ik mag het niet meer doen ! Echt niet, pas heb ik er over geschreven, of lap!, ik droom wel, en ik schiet er van wakker ook nog !
Als er lui onder jullie zijn die iets kennen van droomuitleg, ze zijn welkom, want 't is weer een bizar verhaal!
Ik ben wakker geschoten omdat ik met geweld een schop gaf tegen de radiator naast mijn bed. Ik hoorde en voelde Anny verspringen, maar heb van pijkens gebaard...en gedaan alsof ik voort sliep. Maar mijnen teen deed behoorlijk pijn!
Ik was voetballer (ik, hoe kan ik zo stom dromen!) en schopte de de strafschop (ik, ik kan nooit zeggen in welke richting de bal gaat als ik stamp), maar het strafste van al, ik was de vedette, de sterspeler, want ik was (s)Tommeke Boonen... (Hoe komt die vent nu plots op het voetbalveld ?)

Te gek om los te lopen... Best dat ik meestal mijn dromen niet herinner, dat ik niet weet dat ik droom, want als het allemaal zo'n zever is... Laat maar voor de moeite.

't Is weer al aan het regenen. We hebben eens een paar treffelijke dagen gehad, en 't is weeral van dadde. Kloteland.
Ik denk er over te verhuizen naar dat gebied ergens aan de voet van de Andes, dat is gekend als het droogste gebied op aarde, daar regent het maar eens in de tien jaar of zo iets... Maar wellicht vragen ze daar dan ook schandalige prijzen voor wat hier dagdagelijks in de riool wegloopt. 't Zal er ook niet ideaal zijn. Misschien twee huizen, een in Spanje voor de zomer, en een in Australië voor de gindse zomer... zo heb ik een redelijke kans op steeds goed weer. Maar de vervoerskosten zullen wel hoog oplopen... en iedere zes maand verhuizen is ook maar niets... Ik kan me niet voorstellen ergens te zitten zonder mijn boeken en mijn knutselmateriaal, en dat zal samen toch al rap enkele duizenden kilo's bedragen (meer dan 5000 boeken alleen al...).
Nee, ik heb me door mijn manier van leven vastgepind hier, boven op mijnen berg.
'k Zal hier moeten verslijten ook.
... en mijn ziel in lijdzaamheid bezitten...
Bovendien, waar het zo'n droge landen zijn, zal ik wel niet kunnen gaan vissen ook !
't Is overal iets.
en aan de andere kant van de heuvel is het gras altijd groener... zeggen de koeien, want dat gras zegt mij niet zo heel veel, buiten om er eens languit in te liggen.
Daar aan de Andes staat geen gras, en ik zie mij nog niet zo hendig in de cactussen gaan liggen mediteren.

Maar ondertussen regnt het hier weeral, en mijn linde staat grote druppels te bleiten. Het enige dat zich niets aantrekt van dat water, is de maïs voor mijn deur, dat groeit binst dadde er naar kijkt. Ik zie met angst in het hart de tijd tegemoet dat ik hier weer tegen een groene muur moet aankijken. Konden ze geen vlas zetten, dat komt niet hoog, en dat heeft zo'n leuke mooie witte en blauwe bloempjes. Maar nee, maïs, turkse tarwe...tju toch.

Dat ik zo zit te kneuten heeft alles te maken met het feit dat ik deze namiddag weer naar de specialist moet... en dan nog moederzielke alleen, want Veerle is gaan werken, en de kinderen moeten opgevangen worden. Feitelijk moet ik daar enkel en alleen naar toe om een bewijs voor mijn werk, want ik hoor bij de categorie van de onbehandelbaren, de afgeschrevenen, de voor niets meer geschikten, de nitwits... Leuk is anders, en ik moet toegeven dat dit pas tot me is doorgedrongen op het moment dat ik -ondertussen al weer jaren geleden - opgeroepen werd bij de adviseur van de ziekelijken kas... die me leukweg meedeelde dat ik afgekeurd was tot mijn pensioenleeftijd... Daarna ben ik dan wellicht plots mirakuleus genezen, of, veel waarschijnlijker, dan trekken zij zich er niets meer van aan...
Afgekeurd, afgeschreven, staal zonder waarde, emballage perdue en geef maar alle denkbare koosnaampjes die je nog te binnen schieten...
Weten die mannen wat ze je zeggen ? Beseffen ze dat eigenlijk wel ? Goed, ik weet ( en voel het ook jammer genoeg) dat ik niet veel meer kan doen, maar dan nog, dan nog is het niet leuk te horen te krijgen dat je voor de maatschappij niets meer betekent, buiten kosten.
En dan zijn we nog heel gelukkig dat we in een landje leven met een behoorlijke sociale zekerheid... Had ik in Oezbekistan of zo moeten leven, dan was ik nu wellicht al lang in memoriam... dood van de honger, kon zichzelf niet meer bedruipen. Tenzij, dat daar nog een maatschappij is waar de kinderen zich automatisch nog inzetten voor hun ouders, maar dat fenomeen verdwijnt pijlsnel onder druk van de moderne economie, waar beide partners moeten gaan werken om een min of meer menswaardig bestaan op te kunnen bouwen...
Leid nu niet van mijn woorden af dat ik tegen de tewerkstelling ben van de vrouw, dat ben ik niet, ik ben voorstander van een gelijkberechtiging, maar dan een waarin een vrouw ook moeder mag en kan zijn... Ik weet ik ben ouderwets, maar ik heb compassie met de "sleutelkinderen", kinderen die vanaf een leeftijd van zes, zeven jaar de sleutel van thuis meekrijgen, als ze van de school komen, zelf de deur moeten open doen en binnentreden in een lege woning. Ze hebben geleerd de stoel tegen de muur te schuiven en de thermostaat op 20 te draaien, de boterhammetjes liggen in de frigo, en 's avonds maakt moeder dan nog warm eten, uit de diepvries, zo'n pakje bereide gerechten... en zorg dat je huiswerk gedaan is tegen dat we thuis komen, zodat we naar de tv kunnen kijken zonder gestoord te worden door de kleine...
Ik verwijt die moegewerkte en afgepeigerde ouders niets, maar laat me toe meelij te hebben met die kinderen... Ooit woonden er hier, twee huizen van ons, zodat we dagelijks er mee geconfronteerd werden, twee meisjes waarvan beide ouders gingen werken. Vooral in de verlofmaanden was het triest om zien... Heel de dag zaten die meisjes alleen, en wij hoorden van onze kinderen dat die meisjes binst den dag leefden van frisco's... Na een tijdje zijn ze verhuisd, en ik was eerlijk gezegd niet kwaad, want we zagen toen al dat er regelmatig jongens daar binnen gingen zitten, nu ja, zitten??? Triest.

Misschien was dat een extreem voorbeeld, maar toch... Het kan voor een kind belangrijk zijn dat hij na een slechte dag op school thuis opgevangen wordt... en dat is er daar nooit bij. Dat bedoel ik nou, een vrouw moet de kans hebben om moeder te zijn! En vermits dat dit een zeer belangrijk iets is ook voor de maatschappij, mag ze van mij daar gerust voor betaald worden ! Ze vervult op dat moment een zeer belangrijke taak ! Ik vind dat we ook daarin moet investeren ! Nu zien we het omgekeerde, nu zien we vrouwen die opteren voor "de" carrière... Ik wil die keuze niet ontnemen, maar ik wil het moederschap als keuze evenwaardig maken!

't Regent nog altijd maar voort... Ik moet om naar de dokter te gaan langs de E17, en dat is een baan waar ik een verschrikkelijke hekel aan heb, gewoon omdat het de baan is met in verhouding het meeste zwaar vervoer... Je kunt er niet anders dan tussen de vrachtwagens te rijden, en dan denk je aan al die geplette autootjes tussen die grote bakbeesten... Nee, ik rij niet graag op die baan, en zeggen dat Bart iedere dag daar op moet ! Wellicht komt dat ook door dat ik niet zo veel en niet zo vaak meer met de auto rij, vroeger zat ik iedere dag in de auto, en nu een à twee keer per week. Vroeger veel behoorlijke afstanden en regelmatig door drukke steden zoals Gent en Brussel, nu nooit meer in die steden, tenzij in het weekend, als het verkeer er heel rustig is... Ik ben het wat ontwend... en ik woon op de boerenbuiten, dus het grootste stuk van mijn rijden rij ik op rustige banen. Misschien is het goed dat ik nu en dan ook nog eens op die E17 kom ?

Ik ga sluiten voor vandaag, tot de volgende ?

Geen opmerkingen: