zaterdag, juni 28, 2008

dat we niet wisten

dat het vandaag goe weer is, anders zouden we nog denken dat 't regent...
Maar dat kan niet, de weerman (wat was hij tussenin?) heeft gezegd dat 't goed en droog weer is. En hij kan 't weten.
Oh ja, voor ik het vergeet, morgen is er geen blog, we gaan uit, een stapken in de wereld zetten. Onze jaarlijkse uitstap naar Welle, met mij collega Jef en zijne Lut, gaan we dan op ons gemak de grootste rommelmarkt van uren in den omtrek (gedeeltelijk) afdweilen, en aan een caféterraske gezeten een doosje frieten eten met een sateetje... en een goede pint bier. (Anny iets anders, zonder alcool en zonder suiker... op zo'n momenten is dat wel ambetant voor haar)
Vandaag komt Roelof een nieuw stuk in mijne pc steken (mijn brander heeft de pijp aan Martin gegeven) en nog even enkele programmaatjes installeren die mijn leven nog zouden moeten vergemakkelijken. Roelof is een van die nederlanders die hier gestrand is, en hier wellicht nooit meer zal vertrekken... Zijn vrouw houdt hier paarden, en geen gewone, nee, echte arabieren ! Heel ranke hoofden, heel anders dan de andere paarden die we hier zien. Ze hebben allemaal een stamboom en zijn heel kostbaar.
Deze namiddag gaan we (hopelijk) tot bij tanteke, anders wordt het maandag. Volgende week zijn we nog niet aangesteld als vaste kinderoppassers, want Fré heeft een week verlof. Oef.
Ondertussen moet ik ook nog eens een en ander voorbereiden om aan de liefhebbers in de hobbyclub les te geven in pyrografie... Ik ga dus moeten simpele motiefjes maken, gebaseerd op de mogelijkheiden van de branderkes die we ter beschikking hebben.
Druk, druk, druk, druk... 't leven van ne mens die hele dagen thuis is, is veel te vol met allerlei nietskes !
Ik ga nog eens naar de vergelijking van het voortkabbelende beekje... Ieder plotse verstoring is als een steen die gans het oppervlak verstoort. Als je nog aktief bent, en nog gaat werken, dan is je leven als een bergbeek, en als je daar een steen in werpt, dan zie je dat alleen op het moment en de plaats van het feit, en misschien, heel misschien zul je nog enkele ogenblikken een verkleuring van het water zien door het plots aanwezige stof dat zich mengt met het water...Maar dat is al ! In ons kalme rustige beekje daarentegen lijkt een kiezelsteentje eindeloze rimpels te veroorzaken...
Nu moet ik zeggen dat ik wel eens graag dat plotse kabbelen zie, het maakt dat je de wereld helemaal anders ziet! Op het stille watervlak wordt de wereld netjes afgespiegeld, proper en net, en je kunt het beeld alleen veranderen door nu eens neer te zitten, dan weer te staan, en heel soms eens in het gras te gaan liggen aan de boord van het beekje...Maar als er plots beweging komt in het wateroppervlak, dan vertekent zich de wereld, dan wordt de populier plots een bochtige kronkelende boom, dan wringt de den zich in alle richtingen, en dan zie je de mensen de samba dansen...
Wellicht is het daarom ook dat ik zo tegen de regen ben... als het regent, dan is er plots als het ware geen beeld meer te zien, de verstoring is zo erg dat niets meer herkenbaar is, en je kunt slechts nog met veel moeite de plekken licht en schaduw onderscheiden.

Kijk, in het sombere weer, onder die dreigende wolken die er nu hangen, is mijn geliefde linde plots een duistere berg. En waar je anders de houtduif nu en dan gevangen ziet in een spatje zonlicht, weet je nu niet eens of de duif er vandaag wel zit.

Weet je waar je de mooiste natuur kunt vinden (tenminste van de plaatsen die ik al bezocht)? Dat is op Madeira, met recht en reden het bloemeneiland genoemd. Maar pas op, je moet aan de goed kant van het eiland zitten, want de andere kant schijnt een veel killer en kouder klimaat te hebben. Maar de kant van de oceaan, daar is heteeuwig lente... Het is er niet heet, het is niet koud, en we liepen er eens in een plotse regenbui, en een kwartier na de regen waren we weer droog... Men heeft er bloeiende planten van over heel de wereld ingevoerd, en het fruit, zelfs het meeest exotische groeit er rondom... Het is er zeer bergachtig, maar zelfs de hoogste toppen zijn op de laatste honderd meter na, dicht begroeid. De mensen hebben er terassen aangelegd en een vernuftig systeem van bevloeiing gemaakt, de levada's. Deze levada's zijn uitgemetselde of gebetonneerde kanaaltjes die langs de berghellingen" hangen", en die afgedekt zijn met betonnen platen. Deze levada's zijn dan ook de wegen van de voetgangers, en je komt er langs de prachtigste valleien. Toen ik ze voor het eerst zag, dacht ik aan Zuid Amerika, gewoon omdat je die verbluffende groene valleien van ginder wel eens op tv ziet in een natuurfilm. Hydrangea's (hortensia's) en de blauwe en witte passiebloemen staan er in het wild in de bossen te bloeien.Bananenplantages met van die heerlijke kleine bananensoort vullen er hele velden. Je ziet er onze pelargonium (geraniums) die wel twee meter hoog is, en wat wij hier in bloempotten houden als een rubberboom, dat zijn daar bomen... Sommige bomen zijn op het juiste moment van het jaar als enorme grote boeketten.
Langs de levada's kom je ook langs de huizen van de inwoners. We zagen er toevallig een verhuis, en zagen de verhuizers zo'n twee kilometer op die smalle levada met aan een kant een bergwand, en aan de andere kant een diepte, met een keukenkast sleuren... Als je dan aan de woning komt, dan ben je er nog niet, want meestal heb je dan nog een trap tot aan de woning, een trap die wel dertig, veertig meter hoog kan gaan... Deze trappen zijn stuk voor stuk overgroeid, zodat ze koel in de schaduw liggen, en in veel gevallen zie je op iedere trede een of twee bloempotten staan, en in sommige gevallen zijn dat dan allemaal bloeiende orchideeën en bladcactussen.
De huizen zijn als het ware vastgekleefd aan de helling, en het platte dak wordt, zo het mogelijk is, gelijkgelegd met de rijweg...en is dan meteen de stalplaats voor de auto. We zagen er ook armere stukken, waar nog mensen in grotten wonen... Het is niet allemaal paradijs.
Maar zolang je je hand kunt opheffen ga je er niet dood van de honger... heel de wereld schijnt er vol te staan met vijgen, druiven, bananen, papaya's, en in de grond zitten er ook nog zaken die eetbaar zijn, zoals de yamyam's en dergelijke dingen die wij nog nooit eerder zagen. Op de velden zagen wij er de zoete aardappels gekweekt worden, kortom een botanische ervaring zonder einde.
Men leeft er nog op een ander tempo dan wij doen, we zagen er een straat aanleggen...Men goot er een vlakje beton, en zetten de arbeiders zich neer, en beginnen er zwarte en witte keien in te steken, zodat een heerlijke mozaiek ontstaat... Op een ander plaats waren ze aan het leggen van kasseien bezig... Daar maakten ze de kasseien ter plaatse, ze zochten in de stukken steen een steen die min of meer paste, en hakten hem dan daar ter plaatse in het nodige model...
Op de zondag deden de gezinnen een uitstap naar de bossen, naar een van de barbecueplaatsen die er gemmenschappelijk bezit zijn. Vader en moeder zaten in de camion, en de kinderen waren er aan de op de vrachtwagen geplaatste tafel gezet, en zo reden weg...
Ik moet stoppen, Roelof is er,
tot de volgende ?

1 opmerking:

Henk van Blijderveen zei

Toontje, van dat stromende en stilstaande water heb je een mooie vergelijking gemaakt. Ik bedacht me, dat heel hard om die vijver heen rennen de enige manier is om actief van dat stilstaande water te genieten.