dinsdag, december 25, 2007

merrie kriestmas

...gehoord op tv... knap !

't Doet mij denken aan die sukkelaar die op mijn bureel kwam om bestaanszekerheid bij ziekte aan te vragen...in het gesprek:" Ja jongne, 'k ben wreed ziek geweest, ik lag zelfs vijf weken in de renuwatiekamer..." Ne mens zou er geruïneerd van worden hé ?

Vannacht bijna heel de nacht wakker gelegen van de pijn, nu hoog, zowat ter hoogte van de nieren... Ik heb geslapen van 10 tot 12.30 uur, en lag ik daar, zeer te hebben. Ik durfde geen bijkomende pijnstiller te nemen, omdat de pijn zo hoog zat, en ik niet honderd procent zeker ben of het niet mijn nieren zijn, met al die vuiligheid die ik moet nemen...

Oh ja, voor ik het vergeet, aan allen die geloven: een zaligen hoogdag !, en aan allen die niet geloven: een heerlijken hoogdag... Maar laat het een HOOG-dag zijn, een hoogte-punt in dit klerejaar vol polemiek en polletiek.

Van middag is het kerstfeest bij Bart, met heel de bende, zes volgewassen en vier halfgewassenen... met pakjes en de daarbij horende lotjes, en de spanning bij de kinderen, het haastig lostrekken van de verpakkingen...leuk.

Ik kreeg een kaartje van mijn oudste zus, kerstwensen met daarbij de stille weemoed naar de kerstfeestjes van onze jeugd op de meiboom...Ja zus, ik denk er ook wel eens aan...Weet je nog, het jaar dat ik aan alleman geld gevraagd had om mijn eerste aquarium te kopen ? Weet je nog dat Leo mij een grote doos gaf, vol met honderden kleine pakjes in gazettenpapier? In het ene zat een noot in andere zat een frank, een vijf frank, een halve frank, een kastanje, een hazelnoot...Ik was uren bezig met uitpakken, en we hadden een zalige tijd en iedereen vond het een grandioos cadeau van Leo... Leo was de kleinzoon van Mee en Pee van naast de deur, die er ook altijd bijhoorden... Waar zou Leo nu zitten, wat doet hij nu ? Zou hij ook nog wel eens denken aan die tijden? Op kerstdag zelf heeft pa me dan gevoerd naar de aquariumwinkel, eigenlijk was dat een gewone villa, rose geschilderd. Het aquarium was een occasie, en ik kreeg van de madame nog een schep of twee jongskens mee van black molly's en xyfus... Waar is de tijd... Mijn droom kwam uit, een bak van wel een halve meter of daaromtrent...

Ik moet dan een jaar of dertien, veertien geweest zijn, want het adres van die winkel die een gesloten villa was, had ik gekregen van mijn leraar nederlands in de vakschool. Je weet wel die leraar waarmee ik in de clinch ging over meewerkend voorwerp of vastvoorzetsel voorwerp, en die om gelijk te krijgen naar Dr Marc Galle schreef...Het antwoord was dat we beiden juist waren...De bewuste zin zat in het examen later, en toen de vraag gedicteerd werd, keek ik in de ogen van de leraar, en hij in de mijne, en beiden grinnikten we...

De mensen uit die villa waren oud-kolonialen, die wellicht ook gevlucht waren toen de moeilijkheden nog maar begonnen...

Buiten jaagt een kattebeest op een merel, die tjekkend in mijn linde gaat zitten. De zon is rood opgeklommen en is nu nog amper te zien achter een vage bewolking. Boven ons is het grijs, de kanten van de wereld liggen nog in witte wolken. Soms zou je willen op dat kantje leven...Maar ja, 't zal altijd groener zijn aan de andere kant van de heuvel. Eigenlijk zou ik moeten zingen: aan de andere kant van het euvel...tju, ik heb pijn !

Waar is de tijd dat ons moeder van die heerlijke taarten maakte zonder bakken? Ik weet nog precies hoe het ging, ons moeder doopte petit-beurrekes in de melk, maakte daarmee een vloer, smeerde daar een laag heerlijke zelfgemaakte crème au beurre (van echte boter), daarop weer een laag petitbeurres, dan weer crème au beurre, tot er een taart was van zo'n 20 op 15 cm, en 15 à 18 cm hoog. Dan werd de buitenkant ook nog eens dik besmeerd, en al of niet met muizestrontjes bestrooid (muizestrontjes is chocoladekorrels, hagelslag)
Die taart was machtig en lekker, en iedereen smulde naar hartelust zuivere cholesterol, want die was toen nog niet uitgevonden... Als ik mijn ogen dicht doe, dan proef ik het nog steeds...

Ook in dit jaargetij kwam de "choclamousse" op tafel...Ook een culinair hoogtepunt van de familie... Al die vreemde gerechten die we nu eten, waren ons toen nog vreemd... Ons moeder had gediend, en maakte met de feestdagen eten zoals ze het kende van bij die rijke burgers... Pas heel veel later kwamen er van die vreemde dingen op tafel. Nu is een feest veeleer een moeilijke puzzel om nog eens iets anders te doen...iets nieuws. Denk niet dat het dan minder was ! In tegendeel, op een feest werd toendertijd veel meer gegeten dan nu ! Bekijk maar eens oude menukaarten van een huwelijk...Je wordt ziek van het lezen alleen al ! Dat was de tijd dat de broeksriem echt opengezet werd, om er nog een beetje te kunnen bij duwen... Nu eten we veel minder, maar nu is iedere dag een feestmaaltijd, met vlees iedere dag, met verse groenten en vers fruit, geen gerimpeld appeltje van op de zolder...

Misschien is het daardoor dat nu de feesten mij veel minder glorieus lijken dan toen...Of was dat ook al zo voor mijn ouders??? en zal het altijd zo lijken?

tot de volgende ?

Geen opmerkingen: