donderdag, oktober 11, 2007

Dadizele en terug

Vanmorgen zijn we naar Dadizele gereden. We hebben eerst eens op de website gezocht van de verkeersveiligheid, en de mist was redelijk op de autosnelweg...Toen wij in Kruishoutem kwamen, was het precies of het wel heel erg mistig zou zijn, maar gek, op de brug over de autostrade was het mistig, en onder ons zagen we de auto's snellen op de snelweg in redelijk mooi weer...
In Dadizele zelf was er weer wat mist, maar we hebben geen moeilijkheden gehad.

We deden onze jaarlijks aankoop van een potje kunstbloemen voor de ganse winter op het graf van Koen. In de zomer zetten we levende planten, 's winters kunstbloemen in frisse kleuren. We zetten wel de naam van Koen er op, want Veerle is al eens de pot moeten gaan zoeken, hij stond heel ver op een ander graf... Wat voor mensen pikken nu in hemelsnaam bloemen van op iemands graf ??? Volgens Godelieve van de benzinepomp, zou je er van verschieten ! Zij zag eens op het kerkhof voor haar deur een van de rijkste inwoners van het dorp toekomen met een klein vernepen potje...enkele stappen verder had hij plots een mooie grote pot in zijn armen ! Nu ja, zo kun je misschien ook rijk worden, met pikken van de doden...

We zagen er heel mooie phalaenopsis (orchidee)staan, een nieuw kleuren patroon, wit met rode vlekken er in. Heel mooi! Maar we hebben geen plaats meer om nog meer orchideeën te zetten.

Dan zijn we naar Dupont Zoo geweest, om eten mee te brengen voor onze papegaai en onze tropische vissen. Je hebt daar een enorm aanbod, en ook mogelijkheid om grote verpakkingen te kopen...Met mijn klein aquariumpje haal ik daar eten voor tropische vissen per emmer. Hier vind je dat bijna nooit, en zeker niet zo goedkoop. Nu, ik zou niet speciaal daarvoor naar ginder rijden, maar nu we toch reden voor het bloemstukje...

Natuurlijk zit ik nu weer dubbeltoe, maar ja, we zijn weer voor een heel eind gerust. Bovendien zijn we eens gezellig gaan eten in ons vaste restaurantje op de plaats te Dadizele. We zijn wel slechte restaurantgaanders, maar we hebben er toch eens deugd aan gehad. Slechte restaurantgangers, omdat wij maar één schotel nemen, en dan eten we die nog niet eens leeg. 't Was lekker, en Anny kon ook eens haar benen onder tafel steken, zonder het zelf te moeten koken.

Ook in het terugkeren was er omzeggens geen mist meer, tot bijna weer thuis, op de Edelare zagen wij alle auto's met lichten aan naar ons toe komen...Best dat we niet thuis gewacht hadden tot de mist opklaarde ! We zouden schoon hebben kunnen wachten !

Tja, we naderen weer allerheiligen, weer de confrontatie met de dood op het moment dat je er misschien niets voor voelt... Kijk, in de omstandigheden waarin wij leven, denken wij vaak aan onze Koen, en zo aan een hele hoop anderen die ons ontvallen zijn...Er staat steeds een oliepitje te branden bij Koen en Bij Ma, Nonkel Julien, Patrick en nu en dan staat daar tijdelijk een bekende bij die onlangs overleden is... Niet die foto is belangrijk, maar ze doen ons denken aan allen die we al verloren... Maar wij voelen ons niet steeds geroepen om naar het kerkhof te gaan, we gaan zeer weinig, omdat het kerkhof op zich ons niet veel zegt, wij hebben geen herinnering aan het kerkhof, maar aan personen. Nu dwingt men ons ieder jaar min of meer om naar dat kerkhof te gaan, en als ik echt naar het kerkhof zou willen, dan zou ik dat véél liever doen op het moment dat er niemand is...Verdriet is geen expositie-voorwerp, dat is een intiem eigen iets.

Als ik nu op het nieuws de beelden zie over de moorden door Van Themsche, dan voel ik een weerzin, hoe erg moet het zijn dat die mensen hun verdriet daar nog eens moeten uitvouwen, moeten blootleggen, moeten gebruiken...om "recht" te verkrijgen. Recht - wat een idioot begrip in zo'n situatie ! Er wordt niets recht gezet, het feit is er en blijft er. Ik geloof ook dat je niet eens woedend kunt zijn op de moordenaar, de gevoelens die je hebt zijn veel meer, gaan veel verder dan wraak...Het is wellicht een gevoel alsof je de feiten niet alleen nog eens moet ondergaan, maar alsof je zelf ook nog eens vermoord wordt... Ik denk dat die mensen zo'n dingen nooit meer kunnen te boven komen. Stel eens dat je, om het even welk gevoel het betreft, dat je dat in het lang en het breed moet uitsmeren voor een hele zaal volk en het 's anderendaags nog eens ziet prijken in grote sensationele artikels in alle kranten... Stel dat je zo je liefde moest blootleggen, op die alles blootleggende manier, zou je dan nog kunnen liefhebben na die expositie er van???

Ik weet niet wat er het ergst is, de moord, of het exposeren ervan...

Ook zou ik niet graag jurylid zijn...Stel dat je moet beslissen over het verdere leven (of niet-leven) van iemand...Ik mag er niet op denken.

Oh ja, ik zeg ook wel eens: "Ze moesten hem met zijn kl...aan een nagel omhoog hangen", maar je zegt dat, wetende dat het niet gebeurt! Zou jij de nagel en hamer kunnen in je handen nemen en hem daar vastpinnen?

Ik ga stoppen, een paar spellekes spelen, op andere dingen denken..

tot de volgende ?

Geen opmerkingen: