Gisteren zijn wij toch maar eens naar tanteke geweest, in de hoop haar weer wat beter te zien...Maar toen wij in de home kwamen, moesten wij eerst naar de hoofdverpleegster, die ons vertelde dat ze sinds vrijdag verscheidene keren een syncops (schrijf ik dat juist?)gedaan had. Voor de mens die zo slim is als ikke, dat is het bewustzijn verliezen tengevolge van een hartfalen.
Eén keer was het zo erg dat ze dachte dat het een beroerte was, en de dokter onmiddellijk deden komen. Geen goed nieuws dus...
Wij naar boven, verwachtende haar in bed te vinden, maar niet was minder waar, ze zat met enkele collegas op stoeltjes te keuvelen, en toen ze ons zag wilde ze komen, maar ze moest zich overal vasthouden...
Wij gingen met haar de kamer binnen, om de was in de kast te stoppen, maar tot onze verwondering moesten wij de sleutel die we kregen van de verpleegster niet gebruiken, er zat een andere sleutel op de kast...Ergens gevonden in een van de kamers boven in haar huis...
Ze had ook een stuk van 2 en een van 50 eurocent bij zich, oud geld zei ze, nu niet meer in voege...Vanwaar die kwamen, van een kleine die soms dingen in haar kamer komt wegsteken...Jongens hé???
Ja tante, lijk dadde zegt, jongens...
De hoofdverpleegster kwam binnen met en grote boekentas, bleek de dokter er te zijn, en zij droeg het toestel om een cardiogram te nemen. We toonden steels de twee sleutels, en de verpleegster zuchtte, en nam beide mee, na dat ook zij vastgesteld had dat één van de twee kasten helemaal niet meer open te krijgen was...
De dokter vroeg ons te blijven...We gingen wat in de gang wachten, bij de oudjes, die heel wijs knikten en tante "niet goed" verklaarden...
Naderhand ging ik met de dokter en de verpleegster naar beneden mee voor een gesprek, en Anny bleef nog wat bij tante.
De dokter verklaarde dat er niets meer aan te doen was, dat hospitalisatie ook zinloos was, omdat tante niet meer operabel was...Dat wist ik al, maar de dokter vertelde dat het einde nu wel heel erg nabij kwam, de steeds vlugger optredende syncopen wezen er op dat het eens fataal zou zijn, dus mogen we ons voorbereiden op het ergste...
Het gekke (en het gelukkige) is dat tante van niets weet, ze draait weg, komt weer bij en is weer picobello na een tijdje, en ze weet blijkbaar niets van het bewustzijnsverlies, tenzij ze op de grond ligt bij het ontwaken...Maar meestal kunnen de verpleegsters tijdig optreden en haar weer in bed leggen. Het zou beter zijn dat ze niet meer in de gang wandelde, maar ze wil dat niet beseffen, en men wil haar niet binden, want daar zou ze wellicht in stress van komen, en dat zou fataal zijn...
Wachten dus, wachten op de dood...
Morgen moet ik naar de dokter voor een onderzoek om eventueel in aanmerking te komen van het Vlaams Fonds...Hopelijk loopt dat goed af, ik heb al zorgen genoeg aan mijn hoofd momenteel...Denk maar eens aan wat er met die waterleiding moet gebeuren als tante sterft voor dat hersteld is... Jongens,sjonge sjonge ik mag er niet op denken.
Enfin, anders gaat alles hier redelijk wel, wel vannacht geen oog dichtgedaan, maar dat is geen nieuws, dat valt nu en dan voor.
Tot de volgende?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten