Ik ontving een kort mailtje van mijn zus dat ze voor 4 dagen gaan Vogezen is, net nu ik weet dat Bart tijdens zijn verlof ook naar de Vogezen gaat...
We zijn er ook ooit geweest, de Franse voorzetting van het Duitse Schwarzwald. Mooi, groen, heuvelachtig en sterk bebost... Ik wou dat ik er nog eens bij kon zijn.
Dat is één van de vele dingen die een ziekte ontneemt aan de mens. Als je niet meer volwaardig mobiel bent, dan ben je hooguit nog goed om thuis te blijven, te babysitten, de dieren te voederen en dergelijke meer. Niet dat we dat niet graag doen, maar als we eens bladeren in een van onze fotoboeken van de reizen die we ooit samen afstapten, met de rugzak om, en genietend van ieder blaadje, elke bloem... Dat mis ik, en ik beklaag het me dat ik dat niet meer heb gedaan, dat ik altijd wel iets vond dat nodig gedaan moest worden... We moesten eens wat meer leren leven zoals de walen, werken om te leven en niet leven om te werken. De kwaliteit van je leven voorop stellen, en je bekommeren om de zorgen van morgen, want morgen brengt zijn eigen zorgen.
Ik zie dat de jonge mensen veel meer leven met dat devies, dan wij ooit konden en kunnen. Wellicht ligt ook daar een stukje van de generatiekloof???
Ik denk dat ik heel wat van dat te zware geërfd heb van mijn vader, die ook steeds aan de toekomst van zijn gezin werkte, en vergat te werken aan zijn eigen welzijn.
Bij de walen leven ze anders, ik hoorde er ooit een zeggen dat ze hun huishouden regelden zoals de russen hun staat (ten tijde van de URSS), ze maakten er een vijfjarenplan voor op, en als dat niet gedaan was, maakten ze een nieuw vijfjarenplan...tot in der eeuwigheid, amen...
Ik zou het niet kunnen, maar het heeft wel iets, ze leven gemakkelijker.
Indertijd hoorde ik mijn vader altijd wat lachen met de Fransen en de Walen, als je in die gebieden binnenkomt, zei hij, dan zie je dat ze daar de verf nog niet hebben uitgevonden...
En ergens had hij gelijk, onze gevels worden netjes gemaakt, geverfd, bezet en wat dan ook, een mooie deur in de gevel, mooie blinkend geverfde ramen enz, enz... In Wallonië en Frankrijk doen ze daar niet aan. Die gevel dat is maar een muur als een ander, een huis maar een beschutting tegen regen en kou. Mijn ogen zijn opengegaan toen ik nu en dan eens bij diverse walen over de vloer kwam, anders dan hun gevel, was van binnen alles picobello, en ze hadden alle denkbare comfort. Toen ik daar over praatte, lachten zij met de Vlaming die het geld aan de buitenkant hing, en vergat te leven...
En laat ons eens eerlijk zijn...Waarom denk je dat Frankrijk HET vakantieland bij uitstek is voor ons ? Omdat wij ons daar zo vrij, zo knus zo gezellig voelen ! Daar primeert leven boven uiterlijk.
Ik ben er steeds wat jaloers op, maar ik ben anders gebakken, ik kan het zelf niet.
Vanmorgen stelde ik vast dat ik weer met mijn voeten plat op de grond kwam te staan... Het enige wat me nu nog ambeteert zijn : keelpijn (al iets beter) en de rugpijn (nog niets beter). Maar ik zweef niet meer ! en ik schijt niet meer (Om eerlijk te zijn, ik begin me zelfs al weer wat ongerust te maken daarover, ik heb schrik dat ik weer in de grote verstopping val... Gek hé? Maar ja, vraag het eens aan iemand die regelmatig het gevoel heeft dat zijn gat wordt in stukken gescheurd door een steenharde knorre ontlasting...die zal me wel begrijpen!
Voila, ik ga stoppen, en vanmiddag ga ik voor de eerste keer weer een patatje eten, met wat groentjes...heel voorzichtig, zwevend tussen hoop op kunnen en schrik van te veel moeten...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten