klodden

Ik heb enkele uren zitten prutsen aan mijne pc...het is iets verbeterd, maar nog niet zoals het moet ! De dag dat ik in panne val zal wellicht niet ver meer zijn...je bent verwittigd !

Vanmorgen werd ik ellendig en ziek wakker. Mijne frank (euro voor de jongeren) viel direkt ! Gisterenavond mijn pillen vergeten... Nochtans is het nemen van de pillen stilaan gaan behoren tot een dagelijks ritueel, maar als er toevallig iets gebeurt op het normale ogenblik, dan is het risico groot dat de pillen vergeten worden. Je wordt dat niet onmiddellijk gewaar, en als het 's avonds is, dan voel je het meestal pas bij het ontwaken.

Blijkbaar zitten daar heel wat dingen bij die op een of andere manier sterke ontwenningsverschijnselen veroorzaken, en dan ben je misselijk en ellendig. Je bloeddruk is abnormaal hoog, en je pols idem dito. Het moet nogal vergif zijn dat ik dagelijks moet slikken om een beetje mens te zijn. Ik denk dikwijls, mocht ik 90 worden, dan zou ik zonder al diene brol waarschijnlijk 110 worden...mocht ik natuurlijk zonder die brol kunnen.

Gelukkig is er niet even rap gevolg voor de pijn ! De pijn is alleen ietske intenser, en het duurt wat langer voor de wijziging van liggen naar zitten verwerkt is, maar dat in nu al wat aan 't beteren, dus niet geklaagd. Ook de misselijkheid is al aan 't minderen.

Vandaag komt Miek op bezoek, met de kinderen...als ze de weg vindt...Want het is dus een typische vrouw, ze kan geen kaart lezen. Gek is dat, blijkbaar is er iets dat het voor vrouwen moeilijker maakt om zich in de kaart in te werken. Ik stel dat bij Anny ook vast. Meestal kijk ik vooraf de kaart in, en weet dan grossomodo hoe ik moet rijden, maar voor de laatste détails reken ik dan op Anny...meestal is het besluit dat ik stop langs de kant van de weg om haar eens te tonen waar en hoe en wat we moeten volgen... En gelukkig heb ik dan meestal genoeg kortetermijngeheugen om me het meeste te herinneren... Ik rij graag op de kaart, ik herinner me dat we in Spanje een heleboel plaatsen bezochten met de wagen, en daar deed ik dat allemaal op basis van een goede wegenkaart die ik geleend kreeg van een sympathieke winkelier. Meestal moest je daar echt op de kaart voortgaan, want wegwijzers en naambordjes waren daar zeer zeldzame objecten... En soms zag je dan, terwijl je door de bergen voortreed dat er heel wat autowrakken in de ravijn lagen. Ik kan me bijna niet voorstellen dat dit allemaal verschrikkelijke accidenten waren, het waren er te veel, vermoedelijk vonden de spanjaarden dit een makkelijke manier om hun oude auto's te dumpen...

Jongens, dat is ondertussen ook al 24 jaar geleden, met kerstmis zal het 25 jaar geleden zijn...Wellicht zijn er nu al wel bordjes in het toeristische Spanje.

De kinderen waren toen nog kind, en hadden ontdekt dat hun kleren aan de gestucte muren van het appartementje waar we verbleven, bleven hangen...Ze maakten ganse composities van figuren op de witgestucte muren...Ergens moeten daar nog foto's van bestaan. Eens waren we te voet een berg op getrokken, tot op de top, en hadden onderweg een massa kristallen gevonden, we klopten er enkele los en belast en beladen terug naar beneden, naar het dorpje waar de wagen stond. Oh wanhoop, wij waren te lang op weg geweest, en de spanjaarden verkeerden in een zalige siësta, en trokken zich niets aan van 5 uitgehongerde vlamingen die wanhopig door de straten dwaalden op zoek naar voedsel. Uiteindelijk vonden we een cafeetje, en konden we niet eten, we zouden toch drinken hebben...Daar ontdekten we de tapa's (tappa's ?) heerlijke kleine hartige hapjes...We hebben er een maaltijd van gemaakt, terwijl de spanjaarden zaten te lachen met de gekke manieren van die touristas...

We reden in één lange rit naar spanje en later zo terug naar huis. Onverantwoord ! Toen ik 's nachts uitstapte aan mijn deur, viel ik bijna letterlijk door mijn benen. En zeggen dat het laatste stuk verschrikkelijk was, want van 100 km voor Rijsel lag de weg glad van de ijzel, en op oudejaar waren er niet veel strooimachines op de baan...

Wat doen we allemaal onverantwoorde dingen in onze jeugd... Als we nu terugdenken, zijn we nog bang...toen niet... (Bart zal wellicht later ook zo terugdenken op zijn gebroken enkel en zijn gebroken schouder)

Tussen haakjes, Bart is dus uit zijn mitella bevrijdt ! Hij is nu wellicht al bezig met de kiné en hem kennende zal hij zo vlug mogelijk willen rijden met zijn auto. Gelukkig houdt Els hem nog wat tegen ! Hij mag nog niet van de dokter ! Hij heeft niet veel pijn meer, maar kan zijn arm nog niet omhoog krijgen. Als hij tot aan zijn hoofd kon, mocht hij de kine aanvatten. Hier wrong hij zijn arm zo hoog mogelijk en zijn kop zo laag mogelijk en beweerde dat hij aan zijn hoofd kon... Ik vroeg hem of de voorwaarde niet was om zijn hoofd aan te raken zonder zijn hoofd naar zijn arm te brengen...Hij grinnikte eens...

Lieselotte kwam hier fier met een gouden medaille van het joggen aan. Ze was het eerste meisje van haar leeftijdsklasse..."Maar ja, opa, ik was het enige meisje, en ik moest mee lopen met de mannekes... Ik was de eerste niet, maar wel het eerste meisje, ik was immers alleen, opa..."
Leuk, en van mij mag ieder kind gerust een gouden medaille krijgen, je moet ze niet steeds opjagen om de eerste te zijn, laat ze ook eens gewoon gelukkig zijn, zo maar, omdat ze de volle afstand (800 meter !) hebben uitgelopen ! Ik hou niet zo van die prestatiedwang.

'k ga stoppen, hopelijk staat alles er op...
tot de volgende...morgen als 't nog lukt...