Gisteren zijn we dus naar tanteke geweest...Eerst wat kledij en een paar foto's weest halen, en dan naar de home.
Tante zag er goed uit, fris, goedgemutst, enfin een droom.
Natuurlijk had ze weer "dorst"...Ik vertelde haar dat ik aan de huisdokter gevraagd had of ze iets mocht drinken, en hij zou spreken met de dokters van Maria Middelares en dan met het verplegend personeel van de home. Anny dus naar beneden, en het gaan vragen aan de verpleegster van dienst, en ja hoor ! Tante mag 1 à 2 consumpties hebben per dag. Anny bracht voor tante een Leffe mee, en tante zat daar zalig van te genieten.
Nadat Anny de kleren in de kast had gestopt, gingen we naar beneden, omdat ik nog wat moest weten en bezorgen aan de verpleegsters...
Daar hoorden we dat tante 's nachts blijkbaar moest zijn opgestaan, ze had in haar pamper gedaan, die pamper uitgetrokken en alles, maar dan ook alles volgesmeerd...Vandaar dat wij geen kleren meer hadden gezien, ze had ook de kleren in de kast bevuild...Een bescheten kommissie dus, letterlijk. Gezien deze omstandigheden zou de home dit keer de was doen...Gelukkig maar...
Voor de rest was alles goed geweest.
(Welke rest ?)
Gehoord dat ze weer goed weer voorspellen??? Van mij mag het hoor, ik heb een hekel aan die grijze luchten. Ik weet niet waarom, maar met een beetje zon ziet alles er wat meer levend uit, zonder zon, lijkt alles zo doods en somber. Bovendien is het te koud om te gaan vissen !
Binnen een week-en-half komt Claude op bezoek ! Ik kan mij niet goed voorstellen wat we nu weer voor elkaar zullen betekenen. Wij waren twee boezemvrienden, die plots door de verhuis van Claude elkaar uit het oog zijn verloren... Zullen we buiten al die gezamelijke herinneringen weer onze vriendschap terugvinden? Hopelijk wel ! Ook al wonen we ver uiteen, met kwampjoeters, telefoons en allerlei van die moderne communicatiemiddelen is er geen afstand meer, het enige wat we niet meer zullen kunnen is onze deugnieterij en spelletjes hervatten. Ik weet nog dat Claude bij ons nooit in de Chiro is geweest, maar toen ik bij hem in Mortsel op verlof was, bleek hij ook lid van de jeugdbeweging, de scouts. Ik ben met hem dan ook één dag scout geweest. Ik herinner me nog dat we met de leiders spraken over de werkwijzen en de verschillen tussen scouts en chiro...
God, wat is dat allemaal lang geleden... Het is van de vader van Claude, Georges dat ik mijn eerste guppy's kreeg. Ik hield die dan in grote confituurpotten zo in huis, op de vensterbank. En gans de familie zat met ogen zo groot als schoteltjes te kijken naar die rare vissen die in die bokaaltjes jongskes kregen... Dat hadden wij nog nooit gezien, we wisten zelfs niet dat er vissen waren die jongen kregen...Die beesten legden normaal gezien eieren... Ik ben altijd voort aquariumliefhebber gebleven... dank zij Claude dus...
Je kunt je niet goed inbeelden hoe een vriend een dergelijke impact heeft op je leven.
We konden beiden goed tekenen, maar helemaal anders. Ik was wat jaloers op Claude dat hij zo mooi vliegtuigjes kon tekenen. Hij tekende die echt in de strip-stijl. Ook gek was dat wij dan hele luchtgevechten tekenden. Wij hadden beiden de oorlog niet meegemaakt, maar Korea en dergelijke maakten dat de beelden van militaire vliegtuigen nog helemaal in waren. Ik vraag me af of hij nog steeds die vliegtuigjes herinnert? kan tekenen ? en "kneukelt" hij nog zo ? (Kneukelen: toen we leerden schrijven bij zuster Hubertine, mocht dat niet, we mochten bij het vasthouden van onze pen of griffel, de kneukel (knokkel)van onze wijsvinger niet omhoog duwen - Claude deed dat wel, zeker bij het tekenen)...Nu mag dat allemaal, ze mogen nu zelfs links schrijven.
Goderis, je bent weer in 't verleden aan 't dwalen in zoete herinneringen...
tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten