Vol ledig, en zo zijn er nog woorden, waarvan u zich als zinnig (?) mens afvraagt "van waar komt dat ?"
Waarschijnlijk wordt het vol ledig als je bij zonder legt? Ik moet zeggen, dat klinkt mij al iets logischer in het oor... alhoewel...
Neen, ik zit maar wat te zeveren, mijn dag is slecht begonnen. Gisteren konden wij niet naar de rommelmarkt, omdat wij de tweeling te gast hadden, en vandaag zouden wij dan maar eens naar Ronse gaan zien...Daar zou een nieuwe wekelijkse rommelmarkt zijn, met tot 200 standen.. Wij zijn er geweest, en gelukkig ben ik die parking, de plaats van het gebeuren, op gereden, anders had ik die 3 (drie) miezerige kleine standjes niet eens opgemerkt...
Ik ben dan in het terugkomen maar langs mijn favoriete brandstofpomp gereden, om mijn tank bij te vullen met goedkope diesel...
Gelukkig is Ronse niet zoooo ver van hier, ik bedacht in het terugkeren, dat ik dat voor mijn ziekworden eens gelopen heb... Gelopen, gejogd van hier naar Ronse en terug, met in een heupzakje drie van die drankkartonnetjes met fruitsap. Nu raak ik geen 50 meter ver zonder pijn. Ik vond dat joggen heerlijk, gewoon zo maar op het gemak lopen, genieten van de inspanning en van het langs je lopende zweet. Het mocht koud zijn, je voelde dat niet, in tegendeel, zelfs bij heel koud weer liep je daar te zweten. Eén keer heb ik het koud gehad, toen ik mijn voet omzwikte, en ik al hinken naar huis moest...Daar je dan geen inspannng meer doet, en je dus niet meer zweet, voelen je natte kleren plots ijskoud aan...
Ik liep het liefst alleen, op mijn eigen tempo. Als je met iemand meeloopt, dan heb je altijd de neiging je snelheid wat op de ander te richten, en loop je niet echt op je gemak. Zelfs als ik de 20 km van Brussel of de 20 km van Mons liep, liep ik in het begin altijd wat te vlugmeegetrokken door de anderen, en dan was de inspanning direkt veel lastiger. Mons was zo al lastig, door de vele heuvels en de vele kasseien. Ik wist dat ik nogal vlug mijn voeten verzwikte, dus liep ik gespannen als de bodem niet effen was.
Nu nog doet het pijn als ik een jogger zie passeren...
Gisteren waren de kinderen hier druk aan het tekenen, en ze wilden zo graag ook eens een tekening "branden"... Ik liet hen hun mooiste tekening overtekenen op een karton, gaf hen nog wat tips om de tekening te verbeteren (zo leerde ik hen dakpannen tekenen).
Gwendolyn was de eerste om eens pyrografie te doen. Het vergde verbluffend weinig uitleg om haar aan werk te zetten, en ik moest alleen de hitte wat regelen opdat zij zelfs wat schaduwwerk zou doen. Dat kind is echt een natuurtalent op tekengebied ! Kimberly echter zat daar gespannen en in schokjes te werken, gewoon van schrik, want die warme stift was toch zo dicht bij haar handen hé ! Niettemin werkte zij ook haar tekening af, maar schaduwen hoefden niet, ze was al blij dat het er op stond... Het enige waar ze alletwee wat last van hadden was dat ze hun snelheidvan tekenen moesten regelen naar de hitte van de stift. De stift mag ook niet te vlug bewogen worden, anders heeft hij niet de tijd in te branden...
Morgen zulen ze hun tekening meenemen naar de school...
Eigenlijk zouden die twee, en vooral Gwendolyn naar de tekenacademie moeten, maar ook daar is die wekelijkse "naar vader dag" een pest voor ! Het zijn altijd weer de kinderen die het slachtoffer zijn...
Nu ja, we doen wat we kunnen, en volgend jaar gaan ze naar de academie, zo veel als ze kunnen, ieder winst is belangrijk !
Ik ga stoppen, tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten