Gisterenavond heb ik mij "onledig" (leuk woord hé ?) gehouden met het schrijven van kerst en nieuwjaarskaartjes. Ik had er al een heel pak ontvangen, en moest dus ook weer eens aan het werk. Ik neem dan mijn adresboekje en mijn oud adresboek (van toen ik nog arbeidzaam was) en vat het schrijven aan.
Sinds enige tijd schrijf ik niets meer op de kaart,maar print een kort en zinnig (hopelijk vind je dat ook) gedichtje, en onze handtekening. Gek is dat je na het tekenen van enkele tientallen keer je naam en de naam van je vrouw te hebben geschreven, je nu en dan in Anny te veel of te weinig beentjes zet...De volgende zijn dan weer correct, maar als je er niet meer aan denkt, dan is het zet- sorry- schrijfduiveltje er weer...
Ik heb al eerder aan al mijn e-correspondenten een kaartje gemaild, maar misschien heb ik wel ergens lezers die niet op dat lijstje staan...bij deze dus aan al mijn lezers en lezeressen, groot en klein, dik en dun, zacht en hard, lief en...neen die niet...wensen wij, Anny en ikke een prachtige kerst en een voorspoedig jaar, vol vrede, vreugde, gezondheid en welzijn toe !
Het zou mij genoegen doen eens iets te horen van de mij onbekende lezers en lezeresjes. Laat eens iets horen, als jij mijn ontbezemingen tot de jouwe maakt, dan mag ik toch op zijn minst weten ie je bent en dat je er bent...en als je wilt zet ik je dan op mijn lijst, en stuur ik je dan al de mooie mailtjes en powerpoints en grappige filmpjes die men mij stuurt, ook aan jou door. (Als je dat liever niet hebt, dan laat je dat maar horen...)
Maar wellicht maak ik mij wel illusies, en heb ik geen "vreemde" lezers zitten...Nu ja, wie zou er ook benieuwd zijn naar de berichtjes van een oude knorrige opa ? Die dan ook nog regelmatig in het verleden zit te boren... En dan kriijg ik een boos mailtje van mijn zus die zeg dat het niet zo is gebeurd...en die mij doet twijfelen aan mijn eigen verleden...Leg ik mezelf voor? Of is mijn zus mis ? Ik durf het begot niet meer te zeggen. Eén ding weet ik, mijn beide zusters lijden aan het syndroom van "van de doden niets dan goeds" en schrijven heel wat van mijn toeren toe aan mijn overleden broer... Ik laat dat zachtjes passeren, ik stel vast dat ik dat ook neig te doen bij mijn overleden zoon, en dan zie ik onze Bart soms kijken, zoals ik wellicht kijk als mijn zusters zoiets zeggen...
Ik heb het al gezegd, memorie is een gek ding...
En in tegenstelling tot een kompjoeter, liggen de gegevens niet vast.
Het is nog altijd vuil, grijs, ongezond weer. Is het alleen maar een gevoel , of zie ik nu echt al het vuil van schoorstenen, auto's en noem maar op, rondom mij hangen? Of is dat toch maar een lichte mist ??? Waarom voel ik het dan als ik ademhaal ?
Alee, tot de volgende ?
... enne...pas op, er is veel blauw op de straat... ze moeten nog hun jaar "goed"-maken, je ziet ze achter kant en heg uw snelheid controleren, ze springen voor uw wagen om u te doen blazen, en wee u als je niet zat bent, want dan roepen ze de rest van het peleton om alles te controleren, de siskaart, je dopkaart, je nieuwe pas mét chip - en ken je je eigen nummer wel ?...
Je kunt je niet voorstellen wat je allemaal moet doen en kunnen en kennen om een treffelijke belg te zijn...En zeggen dat we al dat blauw te danken hebben aan de ...blauwe...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten