woensdag, december 13, 2006

geen een meer...

Neen, geen enkel blaadje meer aan mijn linde...Alleen een skelet herinnert aan de vroegere pracht...Maar overal piept de hoop ! Kleine knopjes zitten op alle takken, klaar om opnieuw tot leven, tot pracht te komen.

In de tuin begint nu de wintererica tot bloei te komen. Rozerood en wit, zowat de enige echte winterbloemen, naast natuurlijk het nieskruid dat nog verscholen zit en binnen enkele weken zal bloeien. Weet je dat ik gisteren een toverhazelaar in bloei zag?
Echt dood is de natuur nooit !

Mensen die bollen hebben geplant, weten dat nu reeds de neuzen naar boven aan 't wroeten zijn, en met het zachte weer wel eens voortijds boven komen piepen...met de kans op vorstschade aan de bloemen.
Bollen kan ik hier niet houden, in mijn tuin wemelt het van de aardmuizen, kleine muisjes met een ultrakort staartje, ze doen bijna denken aan een soort minihamstertjes. In mijn tuin doen ze geen kwaad, dus laat ik ze waar zitten.(buiten bollen opvreten natuurlijk) En gek is dat, als je er veel ziet, dan weet je dat er het jaar nadien bijna geen meer te zien zijn...Sterven ze door overbevolking de hongerdood ? Of gaan ze zoals lemmingen op de grote trek naar het verre beloofde land ?

Door mijn ziekte heb ik plots zeeën van tijd gekregen, en een van de invullingen van die tijd is ook het observeren van die kleine wereld rondom mij. Ik dacht dat iedereen met veel (teveel)tijd dat wel zou doen, maar niets is minder waar. Ze zitten daar maar te zitten, starend naar het niets of naar een flikkerend tv-scherm... Ik heb nu een dvd-speler, en een stapel dvd's liggen hier tot mijn beschikking...Ik heb nog jaren nodig om die te bezien, want ik heb nooit tijd om een dvd op te zetten... Ik verveel me nooit ! Of toch, op de momenten dat de pijn zo erg is dat alles onmogelijk wordt...en dan kijk ik ook geen tv, want dan kan ook niets me boeien.

Ik moet echt schipperen in mijn bezigheden om naar tanteke te gaan en zoveel andere dingen...Eén ding lukt mij niet meer: Ik was gevraagd om mee te werken in de werkgroep Samenlevingsopbouw Oost Vaanderen, en hoewel mij dat interesseert, lukt het mij niet om 's avonds nog iets te doen... Ik ben bijna iedere avond afgepeigerd (!! klinkt absurd he? !!) en rond 20.30 uur zit ik in bed...Er moet al iets heel speciaals op tv zijn om mij een half uur langer te doen opblijven. En, wellicht zoals met iedereen die pijnpatiënt is, als je moe bent neemt de pijn toe...of daalt de pijndrempel, whatever...

Ik kan me echter niet voorstellen dat ik niet meer bezig kan zijn...Soms lukt het knutselen niet zo goed, dan lees ik wat of doe ik iets wat wel nog net lukt...maar vervelen is een werkwoord dat niet in mijn woordenboek staat.
Om af te sluiten voor vandaag, eentje van één van mijn idolen, Toon Hermans...

Oud recept:

de liefde is iets heel gewoons
niets mistig en niets vaags
je houdt mekaar gewoon goed vast
en ...schudden 3x daags.

de liefde is geen vage droom
niets vrooms, en niets vergeestelijks
zij geeft een simpel ledikant
iets uitgesproken feestelijks.

tot de volgende ?

Geen opmerkingen: