't Was mijn jongste zus die er mij op wees, ik werd zojuist 60, mijn doopmeter wordt maandag 80 en mijn nichtje wordt dit jaar (in september)40 jaar (Nichtje is hier een oompjeszegger- in 't frans is dit meteen duidelijk)
Leuk hé, telkens 20 jaar verschil?
En het valt mij nu pas op, dat mijn Metje (westfluuts voor Meter) nog heel jong was bij mijn geboorte.
Vandaag staat er in de gazet een rekord, een kleine die geboren is met een gewicht van 5 kg en 780 grammetjes... Ik vind dat niet zo speciaal, ik woog ook 5,5 kg is mij altijd gezegd, en mijn vader woog zelfs 6 kg...Natuurlijk, in die tijd sprak men dan niet van rekords en zo, dan was alles nog normaal...
Maar toch, ons moeder vertelde ons dikwijls dat de dokter haar voor alle zekerheid van Nieuwpoort naar Oostende voerde, daar was een materniteit, en hij reed over de slechtste banen, met de grootste putten en bulten, "om het te doen zakken"... In de materniteit deden (naar het schijnt) de nonnekens ieder bezoeker van de materniteit ook eens naar mij komen kijken, 5.5 kgr, en hij zit al recht op onze arm, en hij moet al maïzenapap krijgen, anders huilt hij van de honger, en je moet zijn lang zwart krulhaar een zien...
Dat dik zijn heb ik nog, honger heb ik nog, dat rechtop zitten gaat al veel moeilijker, en dat lang zwart haar...'t is niet meer zwart, 't krult gelijk een pak nagels, en 't staat maar dunnekens meer... Alleen op mijn kin is het nog dik, krullend en lang, maar grijs...
Gelukkig waren mijn kinderen niet zo zwaar, de zwaarste was onze Koen, 4.5 kgr, en dat was al meer dan genoeg, Anny woog zelf maar 48 kgr, nat gewogen...
Toen we trouwden woog ik precies het dubbel van Anny, 96 kgr, en toen noemden ze mij "hondenmager"...Anny is serieus bijgekomen, en ik heb mijn best gedaan altijd het dubbel te houden...
Ik ben er maar één periode in gelukt terug mijn jeugd-gewicht terug te krijgen, en dat was vlak voor mijn ziek worden, door een rigoureus dieet en gecombineerd met zwaar sporten, slaagde ik er in mijn gewicht terug te dringen en terug te houden...Maar met ziek worden, viel ook de sport weg, en kwamen de kilootjes er bijna allemaal weer bij...
Anny houd vol dat dit precies de reden van mijn ziekte was... Ik weet het niet, en nu zegt iedere dokter weer dat ik zou moeten vermageren. Maar als ze kijken wat ik eet, dan zwijgen ze. Eén dokter heeft eens gezegd dat ik een goede diesel zou zijn, een heel laag verbruik, en alles tot het laatste beetje benutten...geen verlies... Als wij iets eten, dan zit Anny enkele uren later al op de wc, en bij sommige etenswaren ruik je dan dat het werkelijk het juist genutte is dat al weer weg is...Ik ga maar alle twee drie dagen ééns...Anny is in die tijd al 5,6 keer geweest.
't Zal de aard van 't beestje zijn zeker ? Plus de opvoeding !
Ik was veel ziek toen ik klein was, ik lag zelfs diverse malen op sterven, en was de penicilline er niet geweest, dan was ik er nu ook niet meer. Bij ieder herstelperiode werd ik aangemaand veel te eten, en ik heb kilo's pekelharing en spek gefret...(ik eet dat nog graag)
En eigenaardig, als ik plots een onstilbare honger heb, dan weet ik dat ik op het punt sta om ziek te worden, een griepje, verkoudheid of wat dan ook...een ander mens verliest zijn eetlust als hij ziek wordt, ik eet dan meer...slachtoffer van mijn opvoeding ???
Maar ook de dokter deed daar dan aan mee, ik hoor hem nog zeggen:" Als hij kan eten, dan komt hij er door..."
Nu is het allemaal anders, "als zij genezen is, dan zal ze wel vanzelf weer beginnen eten" zegt de dokter nu tegen Veerle over haar kinderen...
Ander tijden, ander zeden
Allee, tot morgen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten