Gisteren gleed ik even uit, ik moet maar klappen van mijn geestelijke muur, zo zorgvuldig opgebouwd, of het valt uiteen, en zwem ik weer in een zee van verdriet. Laat niemand je ooit wijsmaken dat "het slijt...het moet verbomen..." Bullshit ! Ik heb het al gezegd, iemand verliezen is als een amputatie, de wonde geneest, maar het tekort blijft...In het beste geval bouw je een prothese op, maar dat is en blijft een dood ding.
Schluss !
Gisteren weest vissen. Het was nog nooit zooooo rustig. Ik heb amper twee vissen gevangen en Luc ving er ook maar een drie of vier...Maar, ik heb één troost, in het Park, waar ooit, in een ver verleden tinken opgzet werden, werden al jaren geen tinken meer gevangen... Het idee groeide dat er gene meer op zaten. Welnu, ik heb er een gevangen, meer dan 35 cm lang, mooi rond, en vooral van een prachtige kleur. Een tink, een zeelt is meestal donker gekleurd, een zwarte rug en een donker olijfgroen lijf, zachtjes verblekend naar de buikpartij... Die van gisteren was zwart op de rug, maar voor de rest van een prachtige goudkleur. Een goudkleur zoals je ziet op de kaders van oude schilderijen, maar waar in het goud van die kaders een tikje van de onderlaag rood doorschijnt, zo schijnt er bij die zeelt iets groens door. Prachtig, het was om er poëtisch bij te worden. Nog Luc, noch ik hadden ooit zo'n grote zeelt gevangen, en dan nog zo'n prachtig exemplaar ! Zo was een slechte visdag toch nog goed.
Eigenlijk was het misschien niet slecht dat ik niet veel ving, ik verrekte van de pijn.'t Is trouwens nog niet over.
Vanmorgen, de kleinkinderen arriveren hier rond 7 uur, en kruipen dan nog even bij opa in het warme bed, vroeg Kimberley, toen ik opstond, "Opa, waarom ga je zo raar ?" Ik liep inderdaad maar raar, ik kon mijn rug niet rechten, en liep als een reuze banaan naar de badkamer.
Ik ben stilletjes recht geraakt, maar de pijn zit er nog.
Hier naast mij staat, tussen de orchideeën een soortement vleesetende plant. Je kent ze wel, met die grote van roodbruine bekers om vliegen in te vangen. (Hij staat hier al jaren, ieder jaar opnieuw te "békeren", alhoewel iedere bloemist zegt dat dat niet kan.) Nu bloeit dat ding, er staan heel trossen minieme groene bloempjes in lange bloemaren...Niet mooi te noemen, maar misschien, heel misschien komt er zaad op, en kan ik weer eens experimenteren. Mocht er iemand zijn die interesse heeft voor het stofzaad van twee soorten venusschoentjes, dat staat hier ook te rijpen. Let wel, alleen deskundigen zijn welkom ! Die dingen kun je niet zomaar zaaien, dat moet onder labo-voorwaarden gebeuren...en zo proper is mijn atelier nooit (Eerder het tegendeel...)
Ik heb nu 31 schakeltjes gemaakt van de halsketting (in spe) van Anny. Ik heb ze reeds geboord, en heb ze op een draad geregen, afwisselend een goudkleurige parel, en een ivoren schelp...Ik heb nog maar een 30 centimeter bijeen...dus nog een 30-tal te gaan... Ik ben nog wel eventjes zoet. En dan moet je nog weten dat ieder schakeltje nog moet gepolierd worden...
Denk dus niet, als je nog eens een handgemaakte halsketting ziet: "dat is duur"...Neen, eigelijk zouden die dingen onbetaalbaar moeten zijn...het vergt uren en uren en uren werk...
Morgen begint de school! Joepie !
Morgen zal het tijdstip van het maken en het verschijnen van mijn blog dus ook een heel pak verlaten...Morgen springen er geen twee spring-in't-velds met koude voeten in mijn warme nest. Morgen moet ik niet om 7 uur in de morgen luisteren naar al die grote problemen in een kinderleven...Morgen mag ik rustig en spontaan wakker worden, nog even mijn boek vastpakken en lekker lezend weer ontplooien tot "mens"...
Misschien zal dan ook mijn bloeddruk weer wat normaler worden...of nog veel hoger ???
Ik heb vorige week een mailtje gestuurd naar de school van Gwendolyn en Kimberly, om te vragen of de bus niet eens zijn ronde omgekeerd kon doen...Al enkele jaren moeten de kinderen om 20 voor 7 klaarstaan voor de bus. Ik heb geen antwoord gehad, maar vandaag zie ik op de jaarlijkse brief van de school dat de kinderen moeten klaarstaan om 20 nà 8 !!!!
Wellicht hebben de vele adressen van web-sites die ik door stuurde naar de school, met de mededeling dat deze wel een interessant konden zijn voor de leerkrachten en leerlingen veroorzaakt dat ze mijn vraag welwillend hebben bekeken... In ieder geval ben ik blij, de kinderen zaten uuuuuuren op de bus.
Allee, ik ben er weer eens mee weg, tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten