Laatst kreeg ik van een internetvriendin (geen slechte gedachten, ook een rugpatiënt) een adres van een blog door. Het was heel mooi, net zoals de blog van een kennis van Honoré, maar het is niet mijn idee van een blog. Wat die mensen doen is meer wat ik zie als een prachtige website. Voor mij is een blog een regelmatige kijk op de dinges van het leven...Zoiets als de blog van Jos Ghijsen, dus zoiets als zijn dagelijks krantenbijdrage van vroeger. Niet copiërend, maar mijn eigen versie, mijn kijk, mijn opinie, mijn ervaringen en soms een keer mijn gal...
Ooit vertelde een trouwe lezer (den diene van de courgetten om hem niet te noemen) mij dat hij soms het gevoel had dat hij een beetje een voyeur was, die bij mij binnen keek. En ja, ergens zit dat element er ook in, ik zet op die manier inderdaad mezelf en soms bekenden een beetje "op straat", maar weet wel dat het veelal wat overtrokken wordt, en dat het veelal de bedoeling is wat humor te brengen. Als ik over mijn buur zijn snurken spreek, dan is dat echt niet zooo erg als ik het hier soms schilder, en wat ik soms over mijn zussen zeg is ook niet altijd zooo letterlijk te interpreteren...het moet leuk overkomen, ik schrijf hier geen aanklachten, ik zever er zo maar wat op los...en ja mijn buur snurkt, en ja mijn oudste zus klikte altijd tegen ons moeder als ik mijn nek niet gewassen had, maar de coloriet van het verhaal, dat breng ik aan, met brede zware streken...Je kunt dus inderdaad wel binnenkijken, maar vergeet niet de verf heel wat te verbleken...Alleen over de grootte van de vissen en mijn pijn lieg ik niet, anders lieg ik eigenlijk ook niet, maar veelal schep ik dan met een groooote lepel.
Ik zet dat hier opdat ik toch niet zou veroorzaken dat er mensen zijn die slecht denken over al wie geprikt wordt door de punt van mijn pen...Kijk, ik schrijf alleen over mensen die ik echt mag, voor wie ik niet mag heb ik ook geen interesse, en dus schrijf ik er ook niet over. Dus al wie de prik van mijn pen voelt of voelde...
Vanmorgen was ik op de rommelmarkt in de stationstraat te Oudenaarde. De eerste drie jaar van mijn "carrière" in Oudenaarde woonde ik daar. Het huis bestaat niet meer, dat is nu een parking van de O'Cool. Maar toch keken we vandaag niet alleen naar de markt, niet alleen naar de mensen op de markt, maar ook, vol verbijstering naar al wat veranderd is in onze oude straat. Heel wat neringdoenders zijn verdwenen, heel wat huizen staan leeg, zijn verbouwd, zijn veranderd van bestemming, en noem maar op... De wereld verandert terwijl je er op staat te kijken.
Jacqueline van Jacky kwam ons tegen, en natuurlijk moesten we eens binnen, iets drinken, en wat babbelen. Het beeldje dat zij kochten te Kornelis Horebeeste stond er op de dressoir, en aan de muur hing mijn pyrografie van het verdwenen zakstraatje met zicht op de toren van Walburga. We hoorden wat nieuwtjes van buren van vroeger en stelden vast dat we inderdaad oud worden...Kinderen en zelfs kleinkinderen van wie daar dan woonde, passeerden de revue, en er waren er ook een deel die niet meer konden passeren, omdat bleek dat ze al gestorven waren... Gek, ik vraag me af wat we zouden vaststellen als we naar de wijk teruggingen waar we onze kindertijd doorbrachten...We weten dat ons "thuis" er in beide gevallen nog staat, maar we kennen de bewoners niet. En wellicht kennen we zelfs de huizen er rond niet meer, of amper...
Het zal wel normaal zijn, dat hoe ouder je word, hoe meer je geconfronteerd word met je verleden. Nu ja, dat verleden wordt ook alsmaar groter en groter (gelukkig maar !)...
Een tijdje terug zagen we op de rommelmarkt een sierschaal staan, die dezelfde of ongeveer dezelfde was als die, die we ooit kregen als huwelijksgeschenk van Maurits Galle...De schaal is bij ons al lang geleden gesneuveld...Als je kinderen hebt gebeurt dat nogal eens...Maar we dachten door het zien van die schaal weer eens aan Maurits...Het was al een hele tijd dat ik zelfs niet eens meer aan hem dacht, en toch heb ik veel aan hem te danken...
Dat is wellicht ook de reden dat ik zoveel souvenirs heb, en dat sommige mensen zeggen (of stilletjes denken) dat er zoveel "brol" staat en hangt...Heel wat van die zaken zijn meer dan het voorwerp zelf... Ik heb al eens gezegd dat voor mij de ergste ramp die je aan je thuis kan treffen een brand is...voor al die zaken, al die herinneringen die je niet meer kunt vervangen. Heb je al eens stil gestaan bij die oude mens die naar het bejaardentehuis gaat, en die een keuze moet maken welke souvenirs hij mag meenemen? Welke souvenirs hij moet laten liggen... Erg moet dat zijn.
Het is niet dat huis, het is het leven achter je die geconcentreerd in die ruimte ligt...
Allee, weer een beetje in mijn "nakie" staand voor u, lieve lezer(es)...tot de volgende ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten