Zoals ik aangekondigd heb, ben ik weet zwemmen...Het was wonderbaar !
Ik herinner mij nog dat ik in het begin van mijn ziekte, in het uz te Gent ook aquagym kreeg, maar de opgelegde oefeningen niet kon.(Niet moeilijk, ze hebben mij daar 6 maand behandeld op basis van de foto's van een ander...-Missen is menselijk, maar toch. Sindsdien weet ik dat de naam van de patiënt op de foto staat, en kijk ik altijd of het wel de goede is...)
Maar gewoon zwemmen...het ging fantastisch. In het begin trapte ik wat op mijn adem, maar zodra ik de ademhalingstechniek bij het zwemmen terugvond, was alles picobello! Ik had praktisch geen pijn ! Zelfs de achtergrondpijn was merkelijk minder. Ik zwom dolgelukkig rond in het zwembad van Brakel (Crotie moest het weten!).
Maar...er is steeds een maar, ook hier !
Toen ik uit het zwembad wilde klimmen, netjes langs het laddertje, drukte plots weer gans mijn groot dik lijf op mijn kleine tere werveltjes, mijn spieren, vermoeid door het zwemmen konden de last bijna niet aan...Voorbij pijnloze episode...
In het piepkleine kabientje mijn kleren aandoen...een hel...
Gelukkig beterde het nadien, en buiten het feit dat mijn beide benen volledig gevoelloos waren, was de pijn normaal te noemen. Ook vanmorgen is alles normaal, en blijft alleen mijn linkerbeen gevoelloos, maar dat is al jaren zo...Dat is een vorm van uitstraling waar ik al mee sukkel van voor ik ziek werd, maar waar niemand de link legde naar mijn rug (ze zochten naar hersentumoren, naar ms en dergelijk geestige dingen meer...)
Ik ga dus wellicht nog zwemmen, in de hoop dat ik zo mijn spieren op een min of meer pijnloze manier toch nog wat kan (her-)opbouwen.
We hebben hier nog geen regen gezien, geen donder gehoord...de zon schijnt hier nog altijd héél vrolijk en we vegen iedere morgen de mussen weg die uit de dakgoot gevallen zijn (van de hitte).
Mijn jongste zuster ligt momenteel in de clinch met de VRT over de lappendeken (waar ze steeds lullen over het grootste lappendeken...(aankondiging fata morgana), maar vanmorgen heb ik hier in huis vreemde talen gehoord ! Er klonk een kreet "Bnee !" en even later "sjieje!"...een moment dacht ik aan een invasie van een of andere vreemde mogendheid, maar de stem zelf leek zo vertrouwd...ja, 't was Anny, ze had het tegen de honden...'t waren bevelen: "(naar) beneden !" en iets later "schiet je" (schiet op). Mijn hartritme daalde weer naar zijn normale 48 slagen per minuut.
(of iets rapper 54 ? enfin, gewoon)
Nogal een geluk dat Lieve hier mijn kleindochters niet hoort praten in het "oudenaards"...gegoven, stamp van mijn schoenen, en dergelijke dingen meer...
allee, lig er niet van wakker, zweet rustig voort...tot morgen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten