Ik heb momenteel een sjpraakgebrek, met die afgebroken tand kan ik niet meer fluiten, en heb ik moeite met de sj...
Mocht het u storen, zeg het me, ik stop direkt met sjchrijven.
Eiegelijk is het gek, ik zit voortdurend of mijn bovenlip in die leegte te zuigen, of ik zit mijn tong er in te duwen.
Ik heb het afgebroken stuk eens goed bekeken, en het is hooguit 4 mm hoog en 4 mm breed, en dat klein onnozel gaatje ambeteert me.
Gek, eigenlijk is het niets dat me stoort, vroeger was er iets, nu niet meer, en het stoort ???
Ne mens zit raar in mekaar hé ?
Volgens de bijbel heeft men ons geboetseerd uit klei...geen wonder dat er dan stukken uitvallen in je mond, leg maar eens klei in een vochtige omgeving...
Slecht fabricaat denk ik.
Als er op andere planeten, in andere sterrenstelsels ook denkende wezens zijn, zouden die dan ook geloven in een God ? Dezelfde ?
En zouden die dan ook denken dat zij geschapen zijn naar zijn beeld en gelijkenis ? Dan moeten ze op ons lijken ???
Eigenlijk heb ik altijd het gevoel dat het omgekeerd is...wij hebben onze God ons beeld gegeven, het is nu eenmaal gemakkelijker een god in te denken die ook op iets lijkt...en kijk maar naar alle godsdiensten, waar ook, god heeft een uiterlijk, ook als ze hem niet mogen afbeelden, dan nog hebben ze er een geestelijk beeld van.
En vind je ook niet dat het toemeten van je eigen uiterlijk aan god, eigenlijk wel heel hoogmoedig klinkt ?
Ik kan mij het heelal en al wat er in is, niet voorstellen zonder een Creator, een schepper, maar alles is zo groot, zo wijds, zo complex dat ik van de schepping zelfs geen beeld kan vormen, hoe zou ik het dan kunnen van de ontwerper ? Die moet nog veel groter, veel complexer zijn ?
En denk je echt dat hij zich dan bezighoudt met eenieder van ons ? Ik hoop van niet, want dan ik mij niet inbeelden waarom er pijn is, waarom er armoede, ziekte...is, en ik kan zeker niet aanvaarden dat men onze zoon uit zijn nog zo jonge bestaan heeft gerukt.
Ja, ik geloof, en ik hoop met heel bestaan op het voortbestaan na de dood, want er zijn zooo vééél mensen die ik nu al zo lang mis, en die ik zo graag nog al de dingen zou willen zeggen waar ik de tijd niet voor nam toen ik ze nog dagelijks of regelmatig zag.
en weet je, ik probeer nu zo te leven, dat ik wel toon hoe zeer ik de mensen, allemaal, appreciëer, zelfs die met totaal andere ideeën, want zij kruiden het leven.
Spreek en handel met de mensen alsof het de laatste keer is dat je ze ziet...Je maakt je veel minder kwaad, je bent milder, je bent guller...
Is dat niet waar het allemaal om draait ?
tot morgen ?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten